Over generaties.

OpA80. Over generaties.

 

Gezien “Opa80 “ licht het voor de hand dat ikzelf EriC50 ben. Of daaromtrent. Had ook al Eric60 kunnen zijn! Net even voor de handliggend is dan MariuS20. Had ook Marius30 kunnen zijn. Generaties zijn niet zo snel in onze stam! Onvoorstelbaar en doorheen de jaren steeds duidelijker blijkt dat je in leeftijdlaagjes hier toekomt en min of meer samen opschuift doorheen de gemiddeld 78 (m) of 80 (vr) te voorziene levensjaren. Wat meteen betekent dat je nooit helemaal de Zeitgeist, de sfeer – doet meteen aan H. Böll denken – van die andere generatie grijpen kan! Hoe voelde het vanbinnen om in de oorlog tiener te zijn? Hoe voelde de wereld toen terwijl de vogels zongen en er gevist werd in de ouw Maas en de tanks met zwaar geronk de noodbrug namen? Hoe intens was het geluk met uw lief naar de operette te fietsen in Maaseik? Wij, jongere generatie, zullen het nooit echt weten! Hij, OpA80 heeft het ons ook nooit verteld. Kan je tijdgeest vertellen? Ik weet vaag en vreemd intens hoe gelukkig het voelde als kind begin 60, doortrokken van elementen die voorbij gingen met de tijd. Ik weet heel goed over hoe het voelde te tieneren in de jaren 70 en dat de parafarnalia die nu in de mode opduiken toch net weer anders zijn dan toen da real thing. De vrijheid van de jaren 60, die in Vlaanderen en zeker in Limburg nog niet zo erg vrij was. Vrije sex bestond alleen in de villa’s richting As. Jonge democratieën in Zuid-Amerika en het drieste geweld van de generaals. Tot de stadsguerilla in Europa. Ulrike und Andreas. En wij snorrig, baardig, behaard. Vol drang om de wereld, die de vorige generatie angstig verprutst had in onze handen te nemen en er wèl iets van te maken. De dwingende vrijheidsdrang, het gedreven worden naar vernieuwing van de jaren 60 was al verworden, voor ons, net te jong, voor wie het een vlietende herinnering was aan iets waaraan we sowieso geen deel hadden gehad. Maar zo vol heimwee naar de geestkern van de generatie die nu 60 is. Zoals onze helden. Sommigen al dood, weer vertrokken. Lopen aan de andere kant de generaties ook niet door elkaar?

Papa, ik zal jouw helden nooit kunnen kennen! Al deelden we vele jaren en ben ik je dankbaar dat je me de wereld gegeven hebt. Er is ook nu al zoveel dat ik met mijn zoon niet delen kan, vanwege die goed dertig jaren verschil in leeftijd bij het ervaren van wat dezelfde dingen lijken. Marius heeft nu de leeftijd dat die de wereld van me over wil nemen. Ik heb inmiddels zoveel jaren, dat ik weet dat het zo’n vaart niet lopen zal. Wat telt is de levende interactie tussen een ouder(e) en een kind nù! De inhouden die daardoor ontstaan in elk van beiden zijn eigenwaardig, privé, ondeelbaar, megakostbaar. Waarvoor dank!